21 Ekim günü gazetelere göz gezdirken gördüm ki, A.Taner Kışlalı'nın suikaste uğrayışının yıldönümüymüş. 
Kendisi Mülkiye'den benim de hocamdı.  
Naif, kültürlü, beyefendi bir insandı. 
Fakat önemli bir kusuru(!) vardı; solcuydu... 
* 
Düşünüyorum da... 
O günlerde toplum tam bir cinnet hali içindeydi. 
Sanıyorduk ki solcular sağcıları, sağcılar da solcuları öldürüyor. 
Devlette görev aldığım zaman gördüm ki, kazın ayağı hiç de öyle değilmiş. 
Halimiz tam da Rıfat Ilgaz'ın aşağıdaki satırları gibiydi. 
"Körüz... 
Gözbebeklerimize mil çekilmiş mil! 
Acımasız bir namlu şakağımızda soğuk... 
Tetik de kendi parmağımız, yabancının değil!" 
Evet tetiği sağcı ya da solcu bir genç çekiyordu. 
Halbuki çektiren, KÜRESEL EMPERYALİZM  denen aynı canavarmış! 
 Ve o canavarın kanlı oyunlarını sahneye koyan CIA-MOSSAD...  
Aynı vatanın evlatlarını,kendi inançlarının fanatizminde uyuşturarak ve birbiriyle vuruşturarak kanlı oyunlarında birer,"Kullanışlı Aptal " yapmıştı.  
Sonraları yaşayarak  gördük ki, heybesinden daha ne turplar çıkardı; ve de hala çıkarıyor: 
  FETÖ'ler, El KAİDE'ler,IŞID'ler,PKK'lar,YPG'ler, YPJ'ler... 
Daha neler neler... 
* 
Kışlalı Hoca'nın öldürülüşünden kısa süre önce, trafik kazasında kaybettiği eşine yazdığı aşağıdaki satırları çok anlamlı buldum. 
Gördüm ki bu satırlarda ülkemizin can yakan gerçekleri buram buram tütüyor. 
Genç yaşta teröre kurban edilen kırık bir kalbin bu sessiz hıçkırıkları karşısında sizin de yüreğiniz burkulup, gözleriniz bulutlanacak;  
Eminim! 
* 
"Tanıdığımda adı Nicole'dü... 
Sevgisi uğruna, doğduğu toprakları, ailesini,alışkanlıklarını, sınırsız dostlarını bırakıp Türkiye'ye geldiğinde de adını değiştirmemişti. 25 yıllık geçmişi ile köprüleri atmış, ama adını  ve dinini  korumuştu... 
Kışlalı soyadını alışının ikinci yılındaydı...Altınay'a hamileliğinin Son aylarında... 
Gözlerinden taşan bir mutlulukla kapıda karşılamıştı beni. 
-Hem Türk, hem Müslüman olmak istiyorum. Ben Tanrı'ya inanırım. Senin Tanrın ile benimki farklı değil ki..! Çocuklarımız iki toplum arasında kalmamalı. Ben de her şeyi seninle, onlarla ve bu toprakların insanlarıyla paylaşabilmeliyim. 
Meğer yakın arkadaşlarımla birlikte müftüye gidip konuşmuş. İsmini bile seçmiş. Ama sabredememiş "sürpriz"inin sonuna kadar... 
O gece "Kelime-i Şehadet"i sabırla ezberledi. Heyecandan uyuyamadı. 
Ertesi sabah müftünün yanından çıkarken, elinde "Nilgün Kışlalı"  olduğunu kanıtlayan bir belge vardı. 
Ankara Müftlüğü'nün mühürlü kağıdını anne ve babama   göstermek için merdivenleri ikişer ikişer atlayarak çıkarken çok mutluydu. Çünkü bunun onlar için taşıdığı anlamı biliyordu. 
Annemle babam ağlarken O da gözyaşları içindeydi. 
* 
Her zaman çalıştı. 
Sekreterlik yaptı. Mağaza yönetti. Halkla ilişkiler sorumluluğu taşıdı. Protokol danışmanlığı üstlendi... 
Hem evde çalıştı, hem dışarıda. Yaptığı iş ne olursa olsun çalışmaktan hep onur duydu. Her yaptığı işe yüreğini verdi. Hep başarılı oldu... 
Kocası bakanken, 86 metrekarelik sosyal meskenin bulunduğu binanın merdivenlerini silerdi. Komşular hayret içindeydi. Ama o bundan değil, ancak, gelen yabancı konukların Türkler'in temizliği ile ilgili düşüncelerinden utanırdı. Bütün insanları severdi. Ama O, artık "Biz Türkler"den biriydi; onlardan değil. 
* 
Ulusal günlerde pencereye bayraklar asar, Altınay ile Dolunay'a büyük bir heyecanla Atatürk'ün büyüklüğünü anlatırdı. 
Dinsel geleneklere uymak için çaba gösterirdi. Sorunu olduğunda, içi sıkıldığında Hacıbayram'a gider dua ederdi; Türkçe olarak, içinden geldiği gibi... 
Ama benzer bir gereksinmeyi yurt dışında da duyduğunda, aynı rahatlık ve gönül huzuruyla bir kiliseye gidip mum dikmekten de çekinmezdi. Ve duasını gene kendine göre yapardı. Çoğunlukla da Türkçe olarak. 
Onun için din ve inanç iyilik demekti. Oruç tutar, kurban keser, herkesin yardımına koşardı.... 
* 
Bir yurt dışı dönüşünde, her zamanki gibi uçağın merdivenlerinin ucundaydı. Güneş gözlükleriyle saklanmaya çalışılan kızarmış, şişkin gözler. Dudaklarında zorlama bir gülümseme. 
-Ahmet boşanalım, dedi. Benim yüzümden senin siyasal kariyerini yıkacaklar! 
Meğer sağcı basın yokluğumda bir kampanya başlatmış: Kültür Bakanı'nın Hıristiyan karısı neler yapmış neler...Koca bakanlığı Hıristiyanlaştırmak için kullanan O. Hatta müzelerdeki ikonaları çaldırtıp yurt dışına kaçırtan O... Evinde yabancı bir kültüre teslim olmuş bir Kültür Bakanı. 
Sekiz sütun haberler...Ve zihnimden silinmeyen köşe yazıları..."İkonalar ve Kokanalar","Madam Kislali", daha niceleri... 
Nilgün, bana saldırmak için niçin kendisini kullanmaya çalıştıklarını anlayamıyordu. 
Türk ve Müslüman doğmuş olmak, bunları kendi istenci ile benimsemiş olmaktan daha mı önemliydi? 
* 
Sevgi doluydu. Çiçekleri,ağaçları,kelebekleri severdi... 
Kuşları,köpekleri,kedileri severdi. Çocukları, yaşlıları severdi. Atatürk'ü severdi...İnsanı severdi. Bir hastanedeki umutsuz hastaları her gün ziyaret etmeyi, onları neşelendirmeyi, onlara umut dağıtmayı, paylaştığı acıları içine gömüp, gözyaşlarını eve saklamayı severdi. 
Bakanlarla,büykelçilerle,generallerle,çok ünlü yazarlarla,bilim adamları ile de arkadaştı. 
Kapıcılarla,bekçilerle, çaycılarla,şoförlerle, işçilerle, koruma polisleri ile de arkadaştı. 
O bir insandı...28 yılını benimle paylaştığı için çok mutlu olduğum, kendimi şanslı saydığım, kendisiyle övündüğüm bir insan. 
* 
Piaf'ı, Pvarotti'yi de beğenirdi. Sezen'i ve Gürsesi'de... 
Dev tenorun olağanüstü sesini, araba dağlardan geçerken, çok yüksek tonda dinlemekten hoşlanırdı. 
Ölüme yaklaştığımız dakikalarda ise, kasetçalardan süzülüp içimizde bir şeyleri titreten müziğin sözleri kulaklarımdan bir türlü gitmiyor. 
"Yine mevsimler geçecek 
Yine yapraklar dökecek 
Giden sevgililer geri gelmeyecek..." 
* 
Nedense bana hiç söylememişti. Türk Bayrağı ile gömülmek istediğini ilk kez dostum Şahin Mengü'ye açmış.  
O, olamayacağını  ne kadar anlatmaya çalışsa da vazgeçmemiş. Başka dostlara da bu ricasını iletmiş. 
Sevgili Mehmet Açıktan, tabutun kenarına bayrak eklemeyi başarmıştı. Nilgün toprağa verilirken, Altınay ile Dolunay bir bayrağı da kefenin üzerine koymayı başardılar. 
Fransız ana-babanın Bordo'lu kızı şimdi Ankara'da yatıyor. 
Ve de benim kalbimde..."