30 Ekim 1918...

Mondros Mütarekesi sonrası o karanlık günler.

Düşman, aziz vatanın harimi ismetine girmiştir

Ordular dağıtılmış, silahlarına el konulmuş, memleketin her köşesi bilfiil işgâl edilmiştir.

Daha da acı ve korkunç olanı, başta padişah, ona bağlı hükümet ve ülkeyi yönetenler gaflet ve dalâlet ve hattâ hıyanet içindedirler.  

Hatta şahsî ikballerinin devamı için ihanetlerini, zalim devletlere köpeklik edecek derekeye vardırırlar.  

Milletin milyonlarca genç ve gürbüz evladı anlamsız savaşlarda kırdırılmıştır. Halk yoksulluktan, hastalıklardan, aç, perişan, harap ve bîtaptır.

Hiçbir kurtuluş ümidinin kalmadığının sanıldığı o karanlık, o acı günlerde onurlu ve erkekçe bir ses, Anadolu'nun bağrından tüm cihana, bir aslan celadetiyle kükrer:

"Korkma!  

Sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak..."

*

Dışarıdan işgalciler, içeriden çeşitli kisveler altındaki hain ve gafiller milletin, "Kuvay-ı Milliye" adlı son kurtuluş ümidini de boğmak ve tamamen yok etmek için boş durmazlar. Birlik ve beraberliği bozup kardeşi kardeşe kırdırmak isterler.

 O, derin sevgisi ve imanıyla, İsrafil Aleyhisselâm'ın  Sur'a üflediği gibi milletine seslenir:

"Girmeden tefrika bir millete düşman giremez  

Toplu vurdukça yürekler onu top sindiremez"

*

8 Temmuz 1920...

 Yunan kuvvetleri, Bursa'ya girer.  

Palikarya ordusunda teğmen olan Venizelos'un oğlu Sofokles denen alçak doğruca Osman Gazi'nin türbesine gider. Gazi Hünkâr'ın mezarını bin yıldır içinde sakladığı kinle tekmeleyerek:

- "Kalk koca Türk!.. Senden ırkımın intikamını almaya geldim. Bak kurduğun devlet parça parça oldu. Bursa'yı eski sahibine iade ettik. Zelil neslin şimdi elimizde bir köle durumunda bulunuyor.  

Kalk!.. Seni bir kere daha öldüreyim de ırkımın intikamını alayım!.."

Bu elim haber, bütün vatan sathını bir alev dalgası gibi dolaşır, yakar.

En çok da O'nun yüreğini yakar.  

İçi kan ağlamaktadır. Dayanamaz, kendini kırlara vurur. Dere kenarında bir bülbülün hüzünlü ötüşünü işitir. Öfkeyle, sitemle bakar o bülbülü kıskanır ve azarlarcasına,

"Eşin var, aşiyanın var, baharın var ki beklerdin;
Kıyametler koparmak neydi ey bülbül, nedir derdin?
O Zümrüt tahta kondun, bir semavi saltanat kurdun;
Cihanın yurdu hep çiğnense, çiğnenmez senin yurdun,
Bugün bir yemyeşil vadi, yarın bir kıpkızıl Gülşen,
Gezersin, hanümanın şen, için şen, kâinatın şen.

Neden öyleyse matemlerle eyyamın perişandır?
Niçin bir damlacık göğsünde bir umman huruşandır?
Hayır, matem senin hakkın değil... Matem benim hakkım;
Asırlar var ki, aydınlık nedir, hiç bilmez afakım!
Teselliden nasibim yok, hazan ağlar baharımda;
Bugün bir hanümansız serseriyim öz diyarımda!  

Ne hüsrandır ki: Şark'ın ben vefasız, kansız evladı,
Serapa Garba çiğnettim de çıktım hak-i ecdadı

........................................................"

Diyerek milletinin yürek yakan, dayanılmaz matemine gözyaşlarıyla ortak olur.

*

1921 Senesi...

 Vatanı canı pahasına kurtarma savaşındaki kahraman ordumuzu ve şanlı bayrağımızı temsil edecek bir "Milli Marş" yazılması düşünülmüştür.

Yüksek para ödüllü bir yarışma açılır.  

Yüzlerce şair katılır bu yarışmaya.  

Fakat dönemin bu üstat şairinin yarışmaya katılmadığı görülür.

Niçin katılmadığı merak konusu olur.

Başta devlet ricali olmak üzere herkes, "Bu yarışmaya bilhassa senin katılman gerek" diye ısrar etmeleri üzerine:

-Ben milletime parayla İstiklal Marşı yazmam! diye kestirip atar.

Israrlar karşısında yazmayı milli bir görev addeder.

 Yazar ama, ödülün mödülün lafını bile ettirmez!

*

Hasta yatağında yatarken, ziyaretçilerden birisi damdan düşer gibi sorar:

-Üstad,der, böyle bir marşı tekrar yazabilir misiniz?

"Sen ne diyorsun" der gibi, yatağından  zar zor doğrulur.  

Nefesinin son tâkatıyla:

-Allah bu millete bir daha İstiklal Marşı yazdırmasın!  

*

Hastadır, muzdariptir, yatağında yatmaktadır.  Artık iyileşemeyeceğini bilmektedir.   

Yüce Yaradan'dan emanetini alması için dua eder:

"Şu serilmiş görünen gölgeme imrenmedeyim

Ne saadet, hani ondan bile mahrumum ben

Daha bir müddet eminim ki hayatın yükünü

Dizlerim titreyerek çekmeye mahkumum ben

Çöz de artık yükümün kördüğüm olmuş bağını

Bana çok görme İlâhî bir avuç toprağını!..."

Diyerek, 27 Aralık 1936'da bu fani hayata gözlerini yumar.

*

O kim mi?

O, hepinizin yakından bildiği, Milli Şairimiz Mehmet Akif Ersoy'dur.

Rahmetle, minnetle ve özlemle anıyoruz.