DAMLA yağmurun müjdecisidir. 
Yağmur ise rahmetin... 
Şu sıralar bir DAMLA yağmura ülke olarak ne çok ihtiyacımız var! 
* 
Uzun zamandır görülmeyen kurak mı kurak bir mevsim yaşıyoruz. 
Topraklarımız susuzluktan çatlak çatlak. 
Barajlar bile göl iken çöl olmuş. 
Hepsi o bir DAMLA'ya hasret! 
Çölleşen, çoraklaşan yalnızca tarlalarımız topraklarımız olsa neyse... 
Ya sevgi yoksunluğundan çölleşen çoraklaşan gönüllere ne demeli? 
Sizce onlara da bir DAMLA sevgi gerek değil mi? 
 
* 
Çocukluğumuzda, "Yağmur Duası" niyetine kapı kapı dolaşır, tekerlemelerle yağ, bulgur toplardık.  
"Minik minik DAMLA'cık 
Cama vurur tıp tıp tıp 
Sular seller akacak  
Minik dere taşacak  
 Şıp şıp şıp...  
Güneş şimdi doğacak 
Minik DAMLA uçacak 
Bulutlara koşacak  
Yıldızları aşacak  
Yağmur olup yağacak  
Rahmet rahmet, boncuk boncuk 
Minik DAMLA, Yağmur ÇOCUK... 
Tıp tıp tıp..." 
* 
Geçen gün İsmail Canbaz telefonla çaya davet etti. 
İsmail ilginç bir insan. 
İlişkileri iyilik üstüne kurulu, dost sıcaklığıyla herkesi buluşturan, görüştüren, anlaştıran bir yapısı var. 
Her yükün altına herkesten önce girmek için koşan, sorunları ve sıkıntıları dik omuzla, vakarlı ve razı bir duruşla karşılayan bir yapıda. 
Böylesi bir dostun yürek sıcaklığına kimin ihtiyacı yoktur ki? 
Koşarak gittim.  
Her zamanki gibi dudaklarında kocaman bir gülüşle karşıladı kapıda beni. Mekânı da yüreği gibi barış dolu, temiz ve sakindi. 
Ah bu tatlı sözlü, sıcak yüzlü dost muhabbetleri! 
Birikmiş bütün sıkıntıları ipinden kopan tespih taneleri gibi dağıtır. Akan suların yatağını temizlediği gibi temizler insanının dimağını. 
Yine öyle oldu. 
Epey bir dereden tepeden sohbet ettik.  
Bir süre sonra İsmail'in aklına müessif bir şey gelmiş olacak ki, yüzü birden kederlendi. 
-Duydunuz mu bilmem? dedi. İsmet Süder Abi'nin kızı Damla rahatsızlanmış, hastaneye kaldırmışlar.  
Bir an şaşırdım. 
-İnşallah ağır bir durum değildir! dedim endişeyle. 
-Bilmiyorum, dedi, İsmet Abi şimdi hastanededir, bence bi gitsek iyi olur!  
-Ulan İsmail, dedim, canlı bir bereket gibisin maşallah. Her yere, her şeye yetişme huyundan bir türlü vazgeçemiyorsun. Haydi kalk gidelim! 
Yolda İsmet Başkandan konuştuk. 
Her kentin uluları vardır. O da bu kentin ULU'larından biridir. Uzun yıllar siyaset, spor, kültür ve sosyal alanda faaliyet göstermiş,  çok değerli birikimleri olan bir insan. Her sohbette hayatı çok farklı bir süzgeçten süzdüğünü hemen belli eder. Tutunduğu değer yargıları, yaslandığı dayanaklar gerçekçi ve yalındır. Faaliyetlerinde ve sohbetlerinde onu hiç çatık kaşlı görmediğimiz gibi, en zor konularda bile gözlerinde ve sözlerinde umutsuzluğun zerresini de görmüş değiliz. Sorunlara gülümseyerek yaklaşır, çözümleri gülümseyerek önerir. Galiba bu onun için zorlukları yenmenin en etkin ve etkili yöntemi. Siyasal görüş farkına aldırmaksızın, bulunduğu dost meclislerinde sözcüklere dökülemeyen bir sevgi ve saygı bağını doyasıya hissedersiniz. 
Vardığımızda Yunus Emre'nin kapısında bekliyordu bizi.  
Sabırlı ve sitemsizdi.  
Yüzündeki suskunluk, içindeki depremi ne kadar maskelemeye çalışsa da gözbebeklerinin aynasında bir baba yüreğinin içe işleyen o sonsuz şefkati görülüyordu.  
* 
Geçmiş olsun dileklerimizi iletelim istedik.  
Damla kızımız serumlar takılmış, bir melek safiyetiyle yatıyordu acilde.  
İsmet Beyin eşi Nahide Hanım... 
Uysal iyiliğiyle ezeli bir teselli gibi kızının başındaydı. Bizi buruk bir gülümsemeyle selâmladı. 
"Damla" derken kızının adı dudaklarında şakıyan bir kuştu sanki. Kalbinin hafifliği öylesine belliydi ki, okşanmak ihtiyacındaki kuzusu tehlikeye düşmüşçesine tedirgindi. İlaçlarla değil de sanki dua ve nefesiyle sağaltmak istiyordu evlâdının üşüyen yüreğini.  
O an anam aklıma düştü. Sohbetlerinde sık sık: 
-Analık çetin iş yavrum, derdi... Analık çetin iş! Kimseler ana olmasın! Dağlar taşlar ana olsa, yine de çekemez bir ananın çektiğini... 
 * 
İçimizden dua ederek şifa dileklerimizi ilettik. Sonra da Başhekim Yardımcısı "dost" insan Op.Dr.Ersin Işıldı'nın odasına geçtik. 
 Vakit bir hayli geçti. Belli ki o vicdanını mesai ile sınırlandırmamıştı. İşportacı tavrıyla çok şeyler söyleyip de hiç bir şey yapmayan "memur zihniyetli" bildik tiplerden değildi.  
Görev emanetini namus kabul eden, "Sağlık Ordusu"nun "Mehmetçik Karakterli" bir vazife adamı olduğu her halinden belliydi. Birçok sağlık çalışanı gibi, o da en ön cephede ve çok büyük risklere aldırmaksızın, enerjik yapısıyla fedakârca savaşıyordu.  
Biraz daha sohbetten sonra, hizmetlerine ve gayretlerine teşekkür ederek ayrıldık. 
* 
Şu an şifa dileklerimle düşünüyorum da... 
Topraklarımız gibi çoraklaşan gönüllerimizin de damla damla rahmetlerle yeşermesi için, DAMLA kızımız ve şifa bekleyen nice insanlarımızın sağlıklarına kavuşarak yüzlerinin gülmesine öylesine çok ihtiyacımız var ki !..