Şubat 1987, Bürüksel... 

Hocamız Prof. José Bodeur çok şenlikli bir adamdı. 

Derslerini bol bol felsefe, müzik, edebiyatla süsler ve öylesine eğlenceli kılardı ki, hiç bitmesin isterdik. 

Hele de şiir... 

Dünyasını dolduran, asla vazgeçemediği tutkusuydu.

* 

O gün, derste sözü döndürüp dolaştırıp yine şiire getirdi. 

Her zaman tevazusuna tanık olduğumuz hoca, yine Fransız damarı tutmuş olacak ki şişine şişine anlatmaya başladı:  

 "Arkadaşlar; hayâlin dahi hayâl etmesi güç öylesi beşerî duygular vardır ki, biz buna "İmaj" deriz. 

Böylesi duyguların en derinini, en inceliklisini sakın ola başka bir dilde aramayın. Onu yalnızca Fransız şiirinde bulabilirsiniz.  

Bunu niçin söylüyorum? 

Şiirin, "sözün canı" olduğunu en iyi Fransız şairleri bilir de ondan. 

Tanımlamam gerekirse; bizde şair bir parça gökyüzüdür; mavilikler gezinir durur yüzünde.  

Gün gelir kara bulutlar kaplar ruhunu ve şimşekler çakar dimağında. 

Bulutlarla savrulan şair ruhu tutuşur; bir büyük sağanak olup boşalır yeryüzüne. 

Ve yağmur sonrası...

Işıyıp genişleyen hayâlinde, işte tam da o an, göklerin armağanı rengârenk bir ebemkuşağı doğar. 

İşte o Fransız şiiridir!"  

* 

Eee... Hocayı dinlediğim yerde Türk damarım kabardı.  

Ne de olsa serde milliyetçilik var.  

Hocanın tevazu görüntüsü altında, şiirle bile olsa diğer milletleri önemsemeden şişinmesi içimi daralttı.  

"Ah be Muhteşem Süleyman..." dedim içten içe. Maçası sıkışan Fransa Kralı I. Fransuva'nın annesini  vasıta kılıp,

"Sen cihan hükümdarısın. Ne olur oğlumu zalim Almanlar'ın elinden kurtar!" diye yalvaran mektubuna; 

" Ben ki..." diye başlayan o tarihî mektubundakine benzer bir cevap verebilsem! 

 Ahh... Ancak konu savaş değil ki..! 

Birden düşündüm de aklıma geldi.  

Nihayetinde bu da bir savaş değil miydi?  

Kültür savaşı...  

* 

"Büyük Devirlerde her şey büyüktür" sözünü hatırladım:

Öyle bir devir ki; Kanunî padişah, Sinan mimar, Barbaros amiral, Fuzulî şair... 

Eh...Kanunî'nin dilinden olmasa da, niçin Fuzulî'nin dilinden bir cevap veremeyeyim? 

Fuzuli de "Şiirin Sultanı" değil mi? 

Bu düşünceyle anında itiraz ettim: 

-Mösyö, siz rakipsiz sahada top koşturuyor, boş kaleye gol atınca da övünüyorsunuz. 

Böyle bir tepki beklemiyor olacak ki, 

-O ne demek? dedi hayretle. 

-Demem şu ki, bizim şiir Fransız şiirinden üstündür! 

Hiç beklemediği bu itiraz onu bir hayli şaşırtsa da sonra toparladı.  

-Bunu anlamak kolay Kadir, dedi. Bak iyi bir raslantı... Çünkü yarın 14 Şubat "Sevgililer Günü". 

Konu  "Aşk" olsun. Sen şiirinizden  "Aşk"ın derinlik ve inceliğini anlatan orijinal bir örnek sun. Ben de şiirimizden...  Sınıftaki arkadaşlar da hakem olsun. Kazanan şairi ve şiirini hep beraber centilmence alkışlayalım.  Kaybeden tüm sınıfa kahve ısmarlasın. Kabul mü? 

-Peki dedim, kabul! 

* 

Ertesi gün... 

Bütün sınıfı merak içinde bu "şiir atışması"nı bekler buldum. 

Birkaç dakika sonra da Hoca, kendinden emin, yüzünde kocaman bir gülümsemeyle girdi içeri. Bana dönerek: 

-Mösyö, dedi, buyurun sunumunuzu yapın. Eminim kahveleri siz ısmarlayacaksınız! 

Önce şiir konusunda, sonra da dil konusunda yeterli olmadığımı bildiğim için tedirgin ve heyecanlıydım. 

-Önce siz yapsanız sunumunuzu mösyö, diyecek oldum. 

-Yok, dedi, iddia sahibi sizsiniz; görelim hünerinizi! 

*  

Genel bilgi olarak bir şeyler söylemek ihtiyacı hissettim. 

-Bizde, " Derin bir inancın, kudretli bir tahayyül gücünün emrinde olmayan dili, başıboş öten zile benzetirler." 

Dil deyince de ağzımızdaki et parçasını anlamaz bizde şairler.  

Onların nezdinde ,"Gönül Dili"  aşkın sırlarını, "Mânâ Dili" sonsuzluğun sırlarını, "Gözlerin Dili" güzelliğin sırlarını, "Ağızdaki Dil" ise sözcüklerin sırlarını terennüm eder.  

İşte size öyle bir şairimizden bahsedeceğim: Adı Fuzuli.  16. Yüzyılda yaşamış. 

Diyerek "Su Kasidesi"nden bir beytin aslını tahtaya yazdım. 

"Dest-busî arzûsuyla ger ölsem dostlar
Kûze eylen toprağım onunla yâre sunun su"
 

Sonra açıklamaya başladım: 

-Şairimiz âşıktır ve bu dünyada bütün emeli sevgilisine kavuşmaktır. 

Fakat heyhat... 

Anlaşılmıştır ki ömrü buna kâfi gelmeyecek ve sevdiğine asla ulaşamayacaktır. 

Kavuşmak için vasiyet niyetine yazdığı bu şiirde der ki, 

-Dostlarım ölüyorum. Biliyorum ki bu dünyada sevgilime asla kavuşamıyacağım. 

 Sizden son dileğim: Öldüğümde bedenim toprak olacak. O topraktan testi yapın. İçine su koyup sevgilime içirin... 

İçirin ki, ona böylece kavuşmuş ve dudaklarına değmiş olayım!" 

Sözüm biter bitmez bütün sınıftan şiddetli bir alkış koptu. 

Hocaya baktım.  

-O lâ lâ...O lâ lâ... diye hem alkışlıyor , hem de "imajin...İmajin..." diye bir şeyler mırıldanıyordu. Sonra: 

-Arkadaşlar, dedi, benim bir şey okumama gerek kalmadı. Sonuç belli oldu; kahveleri ben ısmarlıyorum...  

Buyurun aşkı sevdayı bu denli derin ve incelikli anlatabilen bu büyük şairi hep birlikte bir kez daha ayakta alkışlayalım!