Acısı, sızısı, yokluğu, yoksulluğu, çaresizliği, kimsesizliği, neşesi; coşkusu, uğruna her şeyi göze aldığımız sevdalarıyla yaşam, bir de bakıyorsunuz ki, dönülmez sona yaklaşmış… Yaş kemale  erince “hayatı güzel bir bitiriş dileği” beklentilerimiz  hiyerarşisinde  ön sıralara  fırlıyor.

Dönüp yaşadıklarımızın ve yaşayamadıklarımızın ince hesaplarını yaparken “keşke dağlarının yükü” yüreklerimizi sızlatmıyorsa, hiç de kötü yaşamadığımızı düşünebilir; kendimizi  avutabiliriz.

Yaşamın “çirkin yüzü” başkasının eline düşmektir. İster yakınlarınız olsun, isterse kurumsal gözetim altında eksiksiz bir bakım yapılsın; başkalarının  elini gözlemek kadar  insana  ağır gelebilecek başka bir yük  düşünülebilir mi?

Yaşamın güzel yanı, ona  “anlam” katarak bitirilmiş olmadır.

Ölüme başkaldırma insanın doğasında vardır ama  ölümün “çirkin yüzüyle” mi, “güzel yüzüyle” mi yüzleşeceğimizin hiçbir güvencesi yok.

 Ölüm bilinci, insanı hem erdemli yaşamının aydınlığına, hem de kısa ömre  çok şey sığdırmak isteyen bencilliğin karanlıklarına götürebilir.

Şair  Furuğ’un dizelerinde  dediği  gibi:

Kendimden ürker kalırım
Benden geriye kalan her şey yok olur
Ruhum bir teknenin yelkeni gibi
Uzaklaşır  ufukta  görünmez  olur

Doksan yıl yaşasak , ki bu ömür, atalarımızın ömrünün iki katıdır; 32 bin 852 gün yaşamış oluruz.

İnsan ömrü 30 bin gün bile değil; göz açıp kaparcasına kısa… Renkli, çiçekli, çeşitli  ve zengin olmasını  isteriz. Yaşam zenginliğinin neresindeyiz?  Sorabilsek umut sabahlarına… Değişir günlerin destesi   olan dünyamız, bir başka vuruş nabızlarda, derken haksız  sayılmayız.

Hiçbir insan hatasız, eksiksiz yaşama şansına sahip değil. Önemli olan, bilerek hata  yapmama, aynı hataları durmadan tekrarlama tuzaklarına düşmemedir. Yaptığımız anlamlı işlerin gururu, yanlışlarımızın utançlarından ne kadar büyükse o kadar zengin yaşamış sayılırız.

Bu dünyada göçtüğümüz zaman, bizden geriye kalan her şey yok olacaksa, geride iz bırakma adına, yalana dolana, “habbeyi kubbe” göstermeye ne gerek var? Egoları şişirmenin  yararı ne? Olduğun gibi görünmemenin   kendi vicdanımızda kaçılmaz çilelerini çekmeye değeri  var mı?

 Diyoruz  ki, keşkesi az yaşamlar  zengindir… Evine ekmek götüren sıradan biri de  olabiliriz, önemli  makamların  sahibi de. Hiç  önemli değil…Yalnız  ve dingin anımızda  kendimizi sorgulama  özgüveni  yakaladığımız  anlar olur; işte  o zaman şark kurnazlıkları  ve sahte şöhretler  bizi utandırıyorsa, bir an gelir keşke  dağlarının ağırlığında eziliriz. Değer mi ? Sanmıyorum. Yüreklerimiz  keşke  dağlarına  izilmesin!

 Dileriz  hiç  kimsenin, keşke dağlarının ağırlığında yürekleri  ezilmesin !