Yıllardır sokaklarda gördüğümüz, birçoğumuzun görmezden geldiği kağıt toplayan çocuklardan bahsetmek istiyorum. Onları gördüğümüzde ne hissediyoruz? Acıma, şevkat, üzüntü, çaresizlik, isyan, öfke, sevgi, nefret…. Hangisi ağır basıyor? …Ya da basmıyor…
***
Hepsinin ayrı ayrı hikayeleri var. Bir çocuk tanıdım adı Ömer. Şu an 12 yaşında. 5 yıldır kağıt topluyor. Babasının topladıkları ailesine yetmeyince o da abisi ile kağıt toplamaya başlamış. Hem okula gidiyor hem de kağıt topluyor. Hayali bile yok, tek derdi ailesine bakabilmek. En sevdiği ders matematik. Günlük 80 tl tutuyormuş topladıkları. Küçücük yaşında sırtladığı ağır yük onu büyütmüş. Çok masum bir o kadar da utangaç…
***
Şu dünyada adalet var mı diye soracak olursanız…
Bunun cevabı bellidir…Yoktur efendim…Ve olacak gibi değildir…İşte biz de bunu seyrederek yaşıyoruz.. İşte bu yüzden içimizde adını bilmediğimiz bir acı taşıyoruz. Geçmiyor… Geçeceğe de benzemiyor.
