“Bir ulus, ne kadar derin bir bunalım içinde ise ziynet ve süs eşyası ile o kadar savurgandır.” diyor, Adolf Loon.

…

Herkesin hayatı farklı ama zengininden fakirine, herkesin ortak derdi ekonomi.

…

Son iki yılda yaşanan hayat pahalılığı, orta direği yerle bir ederken, fakiri daha fakir zengini daha zengin yapmış durumda.

…

Marketten lokantasına, kasabından manavına, tekstilinden beyaz eşyacısına,  pazarcısından seyahat acentesine kadar, herkes tutturduğuna satıyor.

Satıyor mu? Satıyor.

Satamadığını da kitabına uyduruyor.

…

Yediğiniz yemeğin, içtiğiniz çayın, giydiğiniz ayakkabının fiyatı nerdeyse Avrupa ülkeleriyle yarışacak nitelikte.

…

Hayat; sabah akşam değişen etiketlerin izini süren emekliye çile.

Üç liralık tarla domatesini, 40 liraya satan esnafa ödül oldu.

…

Bir liraya mal olan çayı 30 liraya, 10 liralık kahveyi 150 liraya satan Bistro Cafe’ye gün doğdu.

…

Yüz liralık interneti 600 liraya, bin liralık koltuğu 6 bin liraya, 2 bin liralık daireyi 12 bin liraya kiraya, 1 milyon liralık evi 6 milyon liraya sata biliyorsan, ya bu ülkede enflasyon hesabında bir kara delik var yada da kara delikte kaybolmuş bir hesap var.

…

İğneden ipliğe, simitten poğaçaya, internetten telefon tarifelerine kadar,

Herkes tutturduğuna sattı satıyor.

Bahanesi çok ama hiçbir denetim yok.

…

Loon’un değişiyle bir ülke; ne kadar derin bir bunalıma girdiyse, o oranda ziynet ve süse, israfa ve şata vata düşkün hale gelmiş demektir.

…

Çünkü alttakilerin üstekilerden, üstekilerin alttakilerden haberi yoktur.

…

Haberi olsa bile herkes tutturduğuna çoktan saymıştır.