Çocukluğumuzda aile büyüklerimizden en çok  işittiğimiz söz neydi? Aman yavrum zorda da kalsan “yalan söyleme” olurdu.
Ben de “Tamam anne” dedim. Sonra sokakta arkadaşlarımla top oynamaya gittim. Tam o sırada arkadaşımın annesi “annene söyle bir mazereti yoksa Nesrin hanımla saat üçte geleceğiz. Hadi oğlum bi koşu git bize de haber ver” dedikten sonra son sürat eve koştum anneme söyledim. Annem dudağını bükerek ablama işaret etti. Ablam: “Annem halama gitmiş ablam söyledi.” Dersin dedi. 

Akşam eve geldiğimde ablama “ abla annem bu sabah bana sakın yalan söyleme dedi. Sonra Ahmet’in annesi bize gelmek istedi. Annem evde olduğu halde sana halama gitmiş dedirtti. Bize yalan söyleme diyor, kendi yalan söylüyor.” Ablam; “kardeşim bu yalan sayılmaz. Biz buna beyaz yalan deriz. Bazen mecbur kaldığımızda söyleriz” dedi. Ben de o günden sonra beyaz yalancı oldum.

Yapılan bir araştırmada “Çocukların % 30’u 2 yaşından îtibâren yalan söyler (hîle yaptıklarını itiraf etmezler). 3 yaşında % 50’si; 4 yaşında % 80’den fazlası; 4 yaşından sonra ise neredeyse hepsi yalan söyler” – Kang Lee, psikolog. Yapılan çalışmalarda, günde, ortalama 1,65 kez yalan söylendiği bulunmuştur. Bu yalanların çoğu da “beyaz yalan”lardır. Bunlar, sıradan uydurmalardır, genelde zararsızdır, altlarında kötü bir niyet yoktur. Başkalarının duygularını incitmemek ve onları zor durumda bırakmamak için söylenirler. Ama şunu da unutmamak gerekir! Bütün yalanlar iyi niyetle başlar. Yalanın beyazı iyi niyetlisi olmaz! Yalan, Yalandır.