İstanbul İktisadi
ve Ticari İlimler Akademisi anıları:1
Sakarya okuyucularına İstanbul İktisadi ve Ticari İlimler Akademisi (İİTİA) analarını paylaşacağım. Yazının bu başlangıç cümlesi aklınıza şu soruyu getirmiş olabilir: Eskişehir’deki bir yerel gazetede İİTİA’ni anlatmanın gerekçesi ne?
Sultanahmet Meydanın güney ucundaki tarihi İİTİA binası talihsiz bir yangın atlatınca, Prof. Nihat Sayar başkanlık görevden ayrılmış, Prof.Dr. Orhan Oğuz grevi üstlenmişti. Kişisel düşünceme göre bu çok doğru bir seçimdi. Eskişehir’deki İktisadi ve Ticari İlimler Akdamesi’ nin kurucu başkanı olan Orhan Oğuz’un kurucu deneyimleri, Milli Eğitim Bakanlığı ile daha da artmıştı. Daha uygun bir seçim olamaz.
Prof.Dr. Orhan Oğuz 1978’de göreve başladığında, okulun yanındaki sokakta bir kasabın üstünde kiralanan iki oda bir başkanın diğeri de kritik görevlilerin kullandığı iki masadan başka hiçbir şeyi yoktu.
Çalıştığı insana güvenirdi
Prof.Dr. Orhan Oğuz’un “girişimci ruhu” kadar önemli bir yanı daha vardı… Güvendiği insana sonuna kadar yetki vererek, ayrıntıya boğmadan sonuçları kontrol ederdi. Çalıştığı insanlara çok açık davranır; yetenekli insanın da zihinlerinin örüntüsünün rengine asla bakmazdı…Prof.Dr. Melih Tümer, Prof.Dr. Kıvanç Ertop, Prof.Dr. Mübeccel Kıray, Prof.Dr. Haluk Ülman, Prof.Dr. Turanz Güneş ve Dışişleri eski bakanı Hayrettin Erkmen’in not halinde ya da yayınlanmış anılarına ulaşılabilirse yaptığım değerlendirmenin anlamı daha iyi anlaşılır.
Tunalı Ortaokulu öğretmenliğim, öğretmen sendikacılığı ve EİTİA öğrenciliğini birlikte yürüttümBütün idealim ,öğretmenliği bir yüksek okula taşımaktı. Birkaç girişim yaptım; ama olmadı. Akademiye girmemi isteyen dönemin yetinicilerinden biri açıkça beni uyardı: “ İlkeli de olsa senin çok hırslı ve çalışkan olman bizde bazı arkadaşları korkutuyor; seni buraya almazlar!”
Çok açık ve net uyarının arkasında hiçbir art niyetin olduğunu o dönemde de düşünmedim; bugün de düşünmüyorum.
Uyarıyı Nevzat Deringöl, Ramazan Uludağ, Murat Kahyaoğlu, Rıdvan Karalar ve Cengiz Tekin, İstanbul’da da Osman Nuri Torun’la değerlendirdim.
Bir süredir yönetmem istenen Sonolay yetkililerine görevi kabul ettiğimi söyledim. Öğretmenlikten ayrılarak yerel gazeteciliğe başladım. Üç yılı aşkın bir zaman, yerel gazetecilik bana çok şey öğretti: İnsan ilişkileri başta olmak üzere, günlük politikanın bütün içyüzünü, bir kente nasıl hizmet üretilebileceğini, gerçek anlamda valilik görevinin ne olduğunu, bürokrasinin güçlü ve zayıf yönlerini yaşayarak kavradım.
Üç yıl sonra Günaydın gazetesini çıkaran Web Ofst şirketinin yayınladığı Sonolay gazetesi kapanınca, Eskişehir Sanayi Odası (ESO) işyerim oldu. Çok mutlu ve üretken çalıştığım; yöneticilerine de derin saygı duyduğum o dönemi anılarımın başka bir bölümünde paylaşacağım.
“Len siz beni sevmezsiniz”
Anılarımın bu bölümünü daha önce de yazarak paylaştım. Özellikle İİTİA günlerini paylaşırken, başlangıç noktası bilinsin diye özetle bir kez daha anlatmam gerektiğini düşündüm.
ESO’da bülten yayınlanan bülten üzerinde çalışırken Orhan Hoca geldi. Birkaç dakika sonra ESO Yönetim Kurulu Başkanı Mümtaz Zeytinoğlu da odadaydı. Saygılı olduğu kadar çok da renkli söyleşi sürerken birde Orhan Hoca, “ Len siz solcusunuz, beni sevmezsiniz…” deyiverdi.
Mümtaz Bey, kalın gözlüklerinin altında gülümsemesi hiç eksik olmayan o ışıltılı gözlerle, “ Olur mu hocam ?Siz Eskişehir için çok şey ürettiniz. Hepimiz için değersiniz. Sizin bize emriniz olur…” sözüyle başlayan, her sözünü “emir” telakki edeceğini anlatan konuşmasını bitirdi.
Hoca bana döndü, “EİTİA asistanı olmak için girişimlerini biliyorum; bana da iki kez durumu anlattın. Bana karşı bir burukluğun olabilir. Bakanlığım sırasında açık ilişkilerimiz oldu. Milletvekili seçimleri sırasında her aşamada, özellikle de seçimi kaybetmemden sonra bana olan ilgini, gsaygını gösterdin. Hepsinden önemlisi de yerinde uyarıların için teşekkür ederim. Beni gerçekten sever misin?” dedi.
Mümtaz Zeytinoğlu’nun sözlerine çok benzerlerini tekrarladım; kendisiyle her türlü yola gidebileceğimi anlattım.
Orhan Hoca yüzünden eksik olmayan gülümsemesiyle, “ Kimseye şimdilik söylemeyin, İİTİA Başkanı oldum, Rüştü’yü de götürmek istiyorum!” dedi.
Mümtaz Bey de ben de şaşırdık … Patron olarak o benim işimden memnundu; ben de huzurlu bir iş yerinde keyifle çalışıyordum.
